butff.nl

Terwijl de meeste harde porno theaters in de stad werden afgebroken of een meer respectabele bestemming kregen in de jaren tachtig, bleef het San Francisco Mini Adult Theater bestaan, en overleefde zelfs het millennium. Het is een verloren restant uit de tijd dat de stad op een open bordeel leek
De bescheiden twee verdiepingen op de hoek van Jones en Golden Gate hebben een hele achter de rug. Het theater is gebouwd in 1918, maar nooit als zodanig bedoeld. Het Mini Adult Theater was geen filmpaleis. Het hield stand op de meest angstaanjagende kruising van San Francisco, de Tenderloin. Een leger van daklozen bezetten de trottoirs in smerige slaapzakken en wachten in de rij voor Jones op een gratis maal. Besmeurd met graffiti het Mini Adult Theater was een product van zijn buurt, een belichaming van alles wat laag bij de grond is en illegaal. Het verschafte klassieke producten in overvloed: bekraste, vol met lassen vroege jaren zeventig 16 mm harde porno aangeboden in een weinig aantrekkelijke omgeving voor een publiek dat bar weinig klaagde.
De volgende indrukken zijn gebaseerd op een aantal bezoeken van mij aan het theater in 1992

* * * *

Kies een zonnige dag voor een bezoekje aan het Mini Adult Theater. Dat botst gelijk met het donkere hol waarin je terechtkomt. Wanneer je de gebeukte deur nadert zie je de met de hand gemaakte posters hangen uit de vroege jaren zeventig van pornofilms waar nog niemand ooit van heeft gehoord. De posters zijn met tape geplakt achter glas in plakkerige glazen vitrines. Hoewel de posters regelmatig worden vervangen weet je dat dit niet de films zijn die je vandaag te zien krijgt. Het is een academische vraag. De films van toen zijn kapot gedraaid op projectoren waar niemand bij stond. De films hebben zelfs geen titel meer. De posters zijn eigenaardig en bestaan uit schetsen met de losse pols. Het zou gedaan kunnen zijn door de kinderen van de eigenaar. De krabbels bewijzen dat in het prille begin, 1969, harde porno pure armoe was als onderneming. In een paar jaar echter zou het uitgroeien tot big business met een omzet van miljoenen dollars. Maar al dat geld ging voorbij aan dit theater. De sfeer en de films zelf komen uit de beginjaren toen hippies de tent runden om geld te verdienen voor een joint. Hier staat de tijd stil.
Je komt binnen door die deur en komt aan de rechtse kant te staan voor een loket om je kaartje te kopen. Het hokje zit vol plakvingers en kleverige spatten van whisky. Een Oosterse jongen ontvangt je drie dollar en geeft je ticket zonder je aan te kijken. Zijn handen zijn vies en over zijn schouder heen kun je zien dat hij een van de twee Bell & Howell 16 mm projectoren aan het repareren is. Het kaartjeshok doet tevens dienst als projectieruimte.
Je duwt door het gordijn dat voor de ingang hangt en komt in complete duisternis…en botst tegen een groep mannen die daar staat. Niemand zegt een woord. Zelfs niet wanneer je op iemands tenen stapt. Niemand hier heeft een stem of gezicht.
Op de tast ga je de rijen af op zoek naar een zitplaats, zonder op iemands schoot terecht te komen. De flikkerende projectorstraal bepaalt de sfeer. Na een poos zijn je ogen gewend aan het donker en je realiseert dat de zaal bijna vol was toen je binnenkwam en nu zowat leeg i. De dichtheid en dynamiek van het publiek verandert snel en staat los van de voorstelling.
Het Mini Adult is niets anders dan sfeer. In tegenstelling tot andere theaters zoals The Met, The Variety Photo Plays en The Pelgrim die altijd gevuld zijn met lawaai, is the Mini Adult een oase van rust. Je hoort des te beter het gerammel van de 16 mm projector en af en toe het gekletter van een leeg bierblikje op de smerige betonnen vloer, dat door een dronken bezoeker wordt neergegooid.
De projectoren zijn de sleutel van de ambiance. Ze zijn geplaatst achter een slordig gekapt gat in de muur, hun lichtstralen doorboren op hoofdhoogte de duisternis dat zwaar is van de lucht van marihuana en tabak. Die lage projectie zorgt ervoor dat elke twee minuten het silhouet van een bezoeker is te zien op het scherm. Niemand klaagt hierover. Klanten struinen door de ruimte en staan regelmatig voor het beeld. Is hun vergetelheid een teken van hersenbeschadiging. Achter hen zien we grofkorrelige, roodachtige beelden van baardige mannen die magere hippiemeiden neuken in onaantrekkelijke close-ups. Getsie! Af en toe komt er iemand terug uit de wc nadat hij crack heeft gebruikt en strompelt weer door het licht van de projector. Hij zit constant aan zijn neus en met bloeddoorlopen ogen valt hij onhandig in de rij met bezoekers vooraan. Zij bevrijden zich zonder wat te zeggen uit zijn epileptische omhelzing.
eel oudere mannen slenteren verward wat rond, alsof ze niet weten in een filmtheater te zijn. Ondanks dat felle de straal van de projector recht in hun bleek gezicht schijnt. Zij wonen in een van de vele goedkope fleabag hotels, waar de Tenderloin buurt zo om bekend staat. Maar de jeugd heeft ook zijn stempel hier gezet. Legendarisch is het feit dat deze plek de favoriete stek was van de plaatselijke homo filmmaker en enfant terrible Curt McDowell in zijn hoogtijdagen (en gestorven in 1987). Nog steeds bezoekt veel uitschot dit theater. De projectie is hier het slechtste wat ik ooit heb gezien. Gigantische insectachtige vormen lijken het scherm aan te vallen, waarop ontucht wordt gepleegd, omdat haren en stof zich een weg zoeken door het rattennest van een projector die nooit wordt schoon gemaakt. Ze klitten samen voor het kijkglas. Het scherm zelf is niets meer dan een verlopen stuk triplex, terwijl de stoelenrijen bestaan uit hardhouten zitjes die meer weg hebben van kerkbanken en wellicht al uit de jaren veertig dateren.
De dialogen van de films zijn niet te verstaan en de niks aan de hand muziek dat de soundtracks domineert is verstoord tot en met, het lijken wel onderwatergeluiden. De projectoren lopen te allen tijde gewoon doordraaien, omdat niemand wil dat de lichten aanfloepen. Wanneer een las breekt en de vorstelling even stopt wachten de bezoekers in het donker. De films beginnen en eindigen zonder enige waarschuwing vooraf, elke logica ontbreekt. Vaak wacht je op de tweede helft van een film, maar starten ze doodleuk een acte van een totaal andere film. Het maakt allemaal niet uit.
Het Mini Adult is een kleine zaal met niet meer dan vijftig stoelen, maar dat geeft niks want op elk tijdstip zit hooguit de helft van het publiek op zijn stoel. Het theater is sowieso moeilijk voor te stellen als een bioscoop. Zo zijn er grote open vloeroppervlakten waar het sterk naar urine en ontsmettingsmiddel riekt. Je kunt hier sterben zonder dat ooit je lichaam wordt gevonden.
Het is een klassieke eenmansoperatie. Maar waar is die ene man? De kaartjesscheurder annex operateur is nooit te zien in het auditorium, en ik heb nog nooit iemand anders gezien die hier mogelijk werkt, uitgezonderd een zwarte die ik ooit zag slepen met een vuilniszak. Hij viste lege blikjes van tussen de stoelen, plette die luidruchtig en slingerde ze in de plastic zak. Toen hij twee personen naderde die bezig waren met de daad, zocht hij onverstoorbaar om het liefdeskoppel heen naar leeg goed en ging gewoon verder met zijn werk.
Het lijkt de makkelijkste zaak van de wereld: binnen vijf minuten kan de zaak brandschoon zijn en terug in de staat zoals die ooit geweest moet zijn: een opslagplaats voor zakken rijst of dozen met gestolen auto-onderdelen. De geur van illegaliteit hangt er maar het functioneert al decennia.
e Mini Adult is zo ver beneden de radar van het gezag en in een buurt met zoveel sociale problemen dat het erin slaagde het hoofd boven water te houden, op een bijna onzichtbare manier. De enige mensen die van het bestaan af weten zijn zij die er naar toe gaan (en de enkeling die mijn artikel heeft gelezen). In een stad waar decadente punkers, homo’s, lesbiennes en neo-vampier performers vol piercings en tatoeages zoeken naar nieuwe manieren om te provoceren en te shockeren, blijft dit unieke theater totaal onbekend. De Mini Adult is helemaal zichzelf.
De enige keer dat ik een gesproken woord hoorde in het theater, een menselijke stem, was toen ik twee vrienden uit Detroit trakteerde op een middagje Mini Adult. Toen wij op het punt stonden te vertrekken, het verblindende zonlicht tegemoet, riep iemand ons sarcastisch na “Tot ziens, agenten”.
Er waren geen aanvangstijden, geen pauzes…geen begin en geen eind. Niemand was er de baas. De duisternis was absoluut, eeuwig en vergevingsgezind. Mensen waren slechts bang voor een ding: de dag dat het licht aangaat in de Mini Adult.

Er kwam daadwerkelijk een dag waarop ze het licht aan deden. Dat was in 2001 toen de Mini Adult plots en onaangekondigd stopte. Het gebouw was gekocht door de Jack Sen Benevolent Association, die had andere plannen met het gebouw. Al snel werd de cinema gesloten en veranderde in een werkplaats, die er nog steeds is. K&P naaibedrijf zit op de begane grond waar ooit het theater was en Chinese vrouwen kun je achter hun naaimachines zien zitten bij de hoofdingang. Rechts van het gebouw staat een bord met de tekst Fibe Fortunes Sewing Co.
Ontmanteling van de bioscoop was eenvoudig, en duurde wellicht niet langer dan vijf minuten, en bestond hoogstwaarschijnlijk uit het opvegen van de laatste lege blikjes. Met een grote zwaai werden alle films, posters en fotostills in de dichtstbijzijnde vuilnisbak gekieperd, die direct daarop weer werd leeggeplunderd door de filmsterren zelf, uitschot van de straat en zwervers uit de buurt. Sommige titels belandden bij het inmiddels ter ziele gegane Werepad, een artfilm collectief bij 3rd Street aan de voet van de Potrero Hill. Toen ze daar de films wilden screenen hebben ze die snel van de projector afgehaald, want ze waren niet vertoonbaar meer. Diezelfde films hadden in het Mini Adult een zekere charme, maar eenmaal daarbuiten waren ze niet te ondergaan. De films waren trouwens slechts het kleinste deel van een totaalervaring.

PS: Het nieuws van de overdracht van de Mini Adult bereikte me van ver, omdat ik in 1993 naar Denemarken ben verhuisd. Ik bleef in contact met vrienden in San Francisco, en in 1998 kreeg ik een brief gedateerd 11 December 1998 van de cineast Sarah Jacobson die op de hoogte was van mijn artikel over het theater, meer specifiek het deel dat je net hebt gelezen. Hieronder staat haar brief afgedrukt die refereert aan haar bezoeken aan het theater in de herfst van 1998. Ik denk dat het een nieuwe en persoonlijke dimensie toevoegt aan de geschiedenis van deze bijzondere plek.

Beste Jack,

Ik wilde je al een tijdlang schrijven. Herinner je nog jouw artikel over de Mini Adult? Je kunt je niet voorstellen hoeveel invloed dat verhaal heeft gehad op mijn leven! Anderhalve maand terug was ik bij het beruchte Werepad en raakte daar aan de praat met een aardige gast over jouw stuk. Allebei wilden we altijd al eens naar het Mini Adult gaan, maar durfden niet alleen en konden nooit iemand vinden om mee samen te gaan. Ik zei tegen die man, Patrick heette die, dat ik alsnog graag wilde en gaf hem mijn telefoonnummer. Patrick belde me later op en we spraken af op een dinsdag.
Na het zien van een dubbele vertoning van ‘Blade’ en ‘Snake Eyes’ in de Saint Francis, het nuttigen van slechte hasj, cocktails en cognac, gingen we naar een snackbar (Pinecrest), liepen langs een plek waar terloops iemand in een dikke BMW werd doodgeschoten door de politie, gingen een karaokebar binnen en eindigden tenslotte in de mysterieuze Mini Adult.
Toen we de lobby binnen kwamen ging er een piepgeluid af. En bij het passeren van een stalen draaideur, zoals in de metro, ging er een zoemer af die de doden kan ontwaken. Ik weet niet wanneer jij er voor het laatst was, maar in plaats van de stilte die jij beschreef leek het meer op een feestje voor dakloze crackverslaafden die steeds heen en weer sjeesden tussen de wc in de hal en de zaal, terwijl ze steeds ergens anders neerploften. Sommige mannen trokken zich af, maar de meesten rookten crack, terwijl Patrick en ik genoten van een joint. Het geluid van de film was onverstaanbaar. In een van de films die we zagen, ‘California Girls’, (waarvan ik later ontdekte dat mijn beste vriendin die op video thuis had omdat zij houdt van rolschaatsen en deze film zat daar vol mee), speelde John Holmes de hoofdrol. Deze Holmes leek als twee druppels water op Jacques Boyreau, de eigenaar van Werepad. Toen we thuis kwamen, realiseerden we ons dat we tien uur daar hadden rondgehangen zonder ons maar een seconde te vervelen.
De volgende dag ging Patrick naar New Jersey voor tien dagen. Gelijk toen hij terug was belde hij me en zijn opnieuw naar de Mini Adult geweest, samen met zijn vriendin Ericka. Later die week gingen we naar een persvoorstelling van ‘Slam’ in de Embarcadero en liepen daarna weer naar de Mini Adult. Een oudere vent kwam steeds naar ons toe en vertelde dat hij verkleed als burgemeester Willie Brown naar het Halloweenbal zou gaan. Elke keer pakte hij mijn arm steviger beet, daarom greep ik Patrick bij zijn arm om de man van me af te weren. Toen de lastpak eindelijk wegging kuste Patrick mij. Onze eerste kus in de Mini Adult, kan het romantischer? Sindsdien is het de beste relatie die ik ooit heb gehad. Als we na afloop de films die we zagen bespraken kwamen we erachter dat we dezelfde smaak op pornogebied hebben. Dat schept een band.
Nu bestuderen we de setting van de Mini Adult op elk uur van de dag. We gingen ook met Halloween, toen was het nog gekker dan anders, compleet met een dikke neger achterin met een clownspak aan en witte make-up op, grote schoenen en een grote groene pruik. Filmmakers die durven, nemen we ermee naar toe.
Het is grappig dat bijna iedereen daar zijn of haar eigen plekje gevonden heeft, voor slechts vijf dollar per avond. Patrick en ik gaan er alleen voor de lol naar toe. Ik heb het idee dat de andere bezoekers denken dat we viezeriken zijn die naar een pornofilm kijken om het daarna zelf te doen. Maar misschien is dat verbeelding. Ik heb daar namelijk wel een paar keer een crackhoertje op haar knieën iemand zien afzuigen. Met Halloween kwam er een jongeman binnen op zijn motor, die we als nel doopten tot Koning van de Mini Adult, vanwege zijn hanig gedrag. Een vrouw luisterde naar haar walkman, die stond zo hard dat het zwakke filmgeluid werd overstemd. Ze praatte hardop tegen zichzelf en ieder die haar in de weg liep in de momenten dat ze niet op schoot van haar vriendje zat, te zoenen of keihard zingend. Toen de King riep: “Trut hou je kop. De mensen komen hier om te ontspannen en misschien om te worden afgetrokken, maar ze willen niet jouw shit horen!”. Je had erbij moeten zijn, maar het was echt grappig. Telkens wanneer ik mijn vijf dollar neertel pest ik de Koreaanse jongen achter het glas dat hij het geluid beter moet afstellen. Hij wuift me altijd weer weg.

AANVULLING: Het BUT filmfestival in Breda heeft het plan aangekondigd om een facsimile van de Mini Adult na te bouwen in hun grote ruimte. Dat eerbetoon aan alles wat zo bijzonder was aan de Mini Adult ervaring maken ze zelfs compleet met geuren, gevoel, films en bier blikjes op de grond. De Mini Adult leeft!

Voorstelling:
Permanente installatie na BUTFF in Breda Photo expo 26 september tot en met 2 november 2008, zelfde locatie